882. Altın ve gümüşe kul olanlar helâk oldu; sürçmedi; tamamen helâk oldu. (İhya C.3 S. 523)


883. Âdemoğlunun iki dere dolusu altını olsaydı, üçün-cüsünü isterdi. Âdemoğlunun karnını ancak bir avuç top-rak doldurur. Tevbe edenin tevbesini Allah kabul eder. (İhya C.3 S. 527)


884. Dünyalıktan yüceltip yükselttiğin her şeyi düşür-mek, Allahü Teâlâ üzerine bir haktır. (İhya C.3 S. 473)


885. İki haris doymaz; biri ilmin harisi, diğeri malın harisi... (İhya C.3 S. 528)


886. Helâlin hesabı, haramın azabı vardır. (İhya C.3 S. 494)


887. İki yırtıcı aç kurdun saldırdıkları bir koyun sürü-süne verdikleri zarar, şeref, mal ve mevki sevgisinin, Müslüman kişinin dînine verdiği zarardan daha fazla de-ğildir. (İhya C.3 S. 515)


888. Servet biriktirenler helâk oldu,; ancak Allah’ın fakir kullarına verip bu servetle hayır amel işleyenler hariç. Ne yazık ki, bunlar da azdır. (İhya C.3 S. 515)


889. Dünyayı ehline bırakın, Zira ihtiyacından fazla   dünyalık alan, bilmeden helâkini satın almıştır. (İhya C.3 S. 517)


890. Peygamberlerden en son cennete girecek olan, mülkü sebebiyle Süleyman A.S. dır. Ashâbımdan en son cennete girecek olan da, zenginliği sebebiyle Abdürrahman ibn-i Avf’dır. (İhya C.4 S. 249)


891. Âdemoğlu ihtiyarladıkça iki şey kendisinde genç-leşir; Tul-u emel ve mal sevgisi... (İhya C.3 S. 528)


892. Mal ve mevki sevgisi suyun sebzeleri bitirdiği gibi, insanın kalbindeki nifak tohumlarını bitirir. (İhya C.3 S. 354)


893. Dünyalığınız, yolcunun azığı gibi (az) olmalıdır. (İhya C.4 S. 200)


894. Âdemoğlu 99 ümit peşindedir. Umduklarını kaçı-rırsa, ihtiyarlığa düşer. (İhya C.4 S. 811)


895. Yaşlı kişi, ihtiyarlığı sebebiyle kemikleri birbirin-den ayrılsa da dünyaya rağbette gençtir. Müttakîler hâriç; bunlar da azdır. (İhya C.4 S. 819)


896. İki nimet ar ki, insanların çoğu bunlarda aldan-mıştır. Sıhhat ve huzur... (İhya C.4 S. 821)


897. Korkan, yol alır, erken yol alan da menziline va-rır. İyi bil ki, Allah’ın metâı hadden aşkındır. İyi bil ki, Allah’ın metaı cennettir. (İhya C.4 S. 821)


898. Allahü Teâlâ dünyayı, sevdiğine de, sevmediğine de verir. Âhireti ise ancak sevdiğine verir. (İhya C.4 S. 587)