Ahmediye ve Envarul Aşıkıyn isimli meşhur iki eserin yazarları, Ahmed Bican ve Mehmed Bican isimli iki kardeştir. İkisi de evliyalık derecesine erişmiş mübarek kişilerdir.


Bunlardan birisi bir gün camide vaaz ediyor ve Hızır Aleyhisselam'dan bahsediyormuş. Cami tıklım tıklım dolu, cemaat da dikkatle vaazı dinlemekteymiş. Bu sırada diğer kardeş camiye girmiş ve vaazı dinlemeye başlamış. Dinlerken bir ara gülmüş. Buna bozulan kardeşi durumu annesine anlatmış. Annesı de oğluna:


- Evladım, kardeşinin vaazına niçin güldün? diye sormuş. O cevaben:


- Anneciğim, ben kardeşimin vaazına gülmedim. Gayet güzel konuşuyordu. Vaazı da çok tesirliydi. Ancak Hızır Aleyhisselam'dan bahsettiği halde onu dinleyenler içersinde Hızır AleyhisSielam’ın da bulunduğunu bilmiyordu. Ben ona güldüm: demiş.


Annesi oğluna:


- Evladım, kardeşin senin vaazına değil, Hızır Aleyhisselam orada olduğu halde farkında olmamana gülmüş, deyince oğlu:


- Hızız Aleyhisselam demek ki benim vaazımı dinlemeye geliyor, diye sevineceği yerde üzülmüş ve annesine:


- Anneciğim, öbür kardeşim Hz. Hızır'ı görüyor da ben niye göremiyorum? Sebebi nedir. Bir düşün, diye annesini zorlamaya başlamış.


 Annesi düşündükten sonra şu cevabı vermiş:


- Evladım, ne size hamileyken ve ne de sizi emzirip büyütürken kötü bir şey yapmış değilim. Asla böyle bir şey yapmadım. Ancak seni sadece bir defaya mahsus olmak üzere abdestsiz emzirdim. Senin Hızır Aleyhisselam'ı görmemenin sebebi olsa olsa budur, demiş.


.


.








Ali Eren - Dini Hikayeler


Bu eser incemeseleler.com ile internete müsadeli olarak kazandırılmıştır.


Eseri başka sitelerde yayımlamak yasaktır !